Ben ik de enige die zich fiks en raak in de eierstokken gestompt voelt? Die meent dat een film over neurotische vrouwen van in de dertig die in het proces van HET ZOEKEN NAAR DE WARE TROUWEN BABIES LEVENSGELUK hun waardigheid uit al hun lichaamsopeningen laten sijpelen, even verfrissend is als gemorste roovicee uit een trambankje zuigen? En die er vrij zeker van is dat zelfhulpboeken die gebaseerd zijn op Sex And The City-afleveringen niet geschreven, noch verfilmd behoren te worden?
NOU?! HM?! ANTWOORDEN, HEB IK NODIG! ANTWOORDEN!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten